ρυπήμων

-ον, Μ

ρυπαρός, ακάθαρτος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. ῥυπη-, πρβλ. ῥυπή-σω, μέλλ. τού ῥυπῶ (ΙΙ) + κατάλ. -μων (πρβλ. ελεή-μων, ειδή-μων)].